The Final Set

At this point in time, it is almost 20 years after the most famous band of the Philippines captured the pinoy music scene. They are once tagged as a legendary band and even considered as our own version of “The Beatles”. But every legend has its end.

Year 2002 when the once fruitful rock band part ways after their lead vocalist decided to leave his band mates with a single text message. Of course now you have an idea to whom I’m referring to, it’s absolutely them. The Eraserheads.

We can still remember the days when these four boys from University of the Philippines, Diliman captured our hearts with songs like Pare Ko, Alapaap, Overdrive, and many more. They’ve been part of our everyday lives. Starting from reminiscing the past like Minsan up to being problematic on how to court a girl in Torpedo which let us relate our own life with their song.

The band who serenades us for a long time has been kind to us by giving us tons of songs relieving the pain of every day’s challenges but I think time was not too kind for the boys. Just like what I said earlier, every legend has its end. With the fame they had from the year they was form from 1989 up to 2002 what else can they wish for? They have lots of fans, dozens of albums which always hit the market, tons of awards given to them as an artist and of course respect from different artist in their industry. But sadly, they need to have a break.

After all they've been through, the fame, recognition and everything; it’s so far from reality that a great band will come to an end. In my opinion, they should not decide the way they decide on how they will end the band. From a simple text message started the downfall of the once “pillar” like band.

Of course, even though there are conflicts, everyone has a second chance.

Year 2008, everyone was surprised when the boys Ely Buendia, Buddy Zabala, Marcus Adoro and Raimund Marasigan decided to share the same stage once again for a one night event called “Eraserheads:The Reunion Concert”. After all the controversies they had from the departure of Ely to the conflict between Raimund and Ely, they decisively face the fans once more to show that they are reunited as band and brothers.

The decision of sharing the same stage after all that happened, it is an act of showing professionalism in work which is very good. It is also good to see that a once parted band can join each other again not just for the fans but also for the sake of the band itself.

To support the things that I stated, the band is having a one night concert once more which will be the conclusion of everything. Conclusion in a way that they are trying to close the book of Eraserheads. That will be on their Final Set on March 7.

The “Eraserheads: The Final Set” might be the last for the ‘heads but their memory left in each and every one of us will never fade. Just like the fan of the ‘heads once said “Eraserheads can never be Erase in our Heads.”

Edit: This article is made last July 2010 as a requirement for our Magazine Writing Subject. As a matter of fact, Eraserheads had a series of concert last Oct 12-20 for their “Eraserheads: The North American Reunion Tour 2012”.

PUP aka Pila Ulit Pila

Have you ever experienced falling in line before entering and exiting the school premises? It’s not literal as it may sound. Polytechnic University of the Philippines aka PUP at its finest! But for us, it is all about falling in line from PUPcet till graduation. 

A message from myself dated 2010

Lately, I feel so frustrated with a lot of things when it comes to work. Everything seems to be out of its proper place. Everyone seems to be more interested with personal gains over what's good for everyone. I am even questioning my mere existence and purpose. I'm confused if I should stay or move forward. I will not know the answer without taking a step.

Before writing this entry, I was just looking for trash files hiding in my computer. I was about to delete some old files when I saw a certain file named "Exam". Out of curiosity, I opened it and saw my old self. My idealist 21 year old self.

1. How will you build the community if you become an Online Community Executive?

Change. A simple yet complicated word which serves as my guide when I entered this company.

When I become a part of Team Turner as Content Moderation Control Officer handling Cartoon Network Asia, it’s the time when CN Website is recovering from its recent revamp during that time. Contents are dropping down, users are becoming uninterested, no activities, stagnant community. As day goes by, I see that there’s a barrier serving as a hindrance from both ends; Trust and involvement.

For me, trust and involvement is really important in making an online community. It is essential that users trust the community, whether it be towards a fellow user, moderator or an online community executive. Why trust? Users must learn to trust us, in that way, they will keep on coming back because they believe that we can give them the satisfaction that they want.

How can we give them the satisfaction? Aside from promotions and latest events, people from across the globe like having activities. Activities which will make them feel involve and part of that certain community. We can give it to them through involvement from our end. They actually don’t need expensive prizes; all they need is the attention coming from us to make them feel that we value them. For instance, the CN Message Boards that we moderators are handling. Children used to go there just to chat with their friends, a reason which we can’t consider as community building. We thought of several ways on how we can make these kids come back with our without friends. We tried several tests until we came up in being involved. How? We used to conduct simple contests not just between the users but also with us. This simple involvement became a reason for the kids to go back. Going back not just to chat with friends or participate in their friendly competitions, but going back because they feel that we value them by giving our time to them.

With these two factors, we started change.

These changes break the barrier between the users and us moderators. We were able to build a simple yet a fruitful community which shows transparency to all people inside it.

If I will be an Online Community Executive, I will build a community having my experiences as Content Moderator as my foundation.

Trust will be the top of my priority. Gaining public trust is really important to all company. We can have it through listening and responding. If we will be dealing with kids, listening and responding is vital. When they are having problems with regards to our service, we need to make them feel that we’re listening. However, we can’t have trust by merely listening. We need to respond on what they say to make them feel that heard them loud and clear and we have plans to do action in relation to their concern.

Second, Respect. There are times that we think that we should ignore or not entertain negative feedback from our audiences. If we really want to have a solid community, respect to our members and to our fellowmen must be present. How can we show respect? In my point of view, we can have it my accepting feedback from our people. Whether good or bad, accept it. If it’s good, tell them that we are thankful because they appreciate our works. If it’s bad, tell them that we’re sorry and we’ll try our best to improve a certain part which they do not like. In that way, we can also achieve number one which is trust.

Third will be Acknowledgement. It is not enough that we have trust and respect in our community. We must also make them feel that we value them. We can give it to them by simply giving our own feedback on what they do for us. For instance, is our Toon Football Facebook page. A simple post of saying that we are thankful for their continued support is really a huge deal for them. We can get feedback that “you’re welcome sir, Toon Football is a great game” and the like. Also, a mini event/contest every now and then will surely help to make our members motivated. In this way, they will feel that staying with us is all worth it. Giving a small present for them with this motivation will surely make them valuable to us. It can also help us attract more possible users for our services.

With these three principles, I believe that this will help us in making a community. For building a community is like nurturing a baby, there are times that we need to invest but it will be all worth it in the long run.

2. If you were given a chance to re-design the online portals for Cartoon Network specifically the site, what kind of approach are you planning to do and why?

If I will be given a chance to re-design the Cartoon Network site, I’ll probably do it similar to Yahoo’s Homepage with a little bit of Facebook effect.

At present, Cartoon Network site [www.cartoonnetworkasia.com] is full of advertisements and flash images all over the homepage which is for me, a BIG NO. Why? It is all because of the loading time. Users and possible visitors of our website will surely have a hard time loading all these images which are only used for advertising a brand. So, if we will be going to have a website similar to Yahoo’s format, it will be less images more texts and links.

A website that has more texts and links will cut all the question marks of users and guests on how to navigate our site. This will help them focus on what we have inside instead of showing what we have with a question on “how to get there?” We can still use images for this, but instead of using flash images, we will focus on thumbnail images. These thumbnails will enable faster loading time of our website. With regards to the texts and links, it will enable our visitors to browse our contents with the help of interconnected links which will be hassle free.

Since we are dealing with a network’s website; it’s best if we can have a search engine. Having this feature will make it easy for visitors to look the things that they want to see. For example, our CN games; we have a lot of pages for the list of games and we need to load every single page just to see our desired game. With a search engine, it will be easy to look around. Besides, visitors don’t like to wait that much for loading a certain page. Instead of waiting, they just cancel the page and proceed to a different one-worst is, a different website.

Videos are great for a website. However, having a video which looks like a compiled version of all advertisement is not good. It’s best if we can have videos which will serve as a “coming soon” so we can hype up the excitement of our visitors. If possible, having a different “coming soon” every week will be healthy because that will give users the reason to go back every now and then.

Aside from what I’ve mentioned, I also added the Facebook effect. Why? Having a website with no updates from its administrators/developers or even by users is really dull. So to have the feeling that our website is alive, it is really fun to have an update section on our front page. There, they can read updates on what is happening now in CN, what are our plans, and the like. We can also get there some updates on what do our users think with our services or even what they are thinking at the moment. With that, we can see the community side of CN by just merely visiting our homepage. I remember last year when we received a feedback that they felt alone when visiting our CN website, especially the forums because they don’t know if there is somebody else online aside from their self. So to avoid this feeling, we need to give them a venue to cure the aloneness in them.

In addition, if we can have a chatbox where users and visitors can talk with each other since children does love to talk. It’s all about sharing their ideas, interests, and opinions to the world.

Faster loading time and showing the community side is my view in improving the online portal of Cartoon Network website.

Ang Pag-ibig ni Pepe sa Panahong Kasalukuyan

D.I.D. Ako nga ba’y may karamdaman?

Bagong umaga. Bagong simula.

Nasabi ko na ba to kahapon? Pag bigyan niyo na, diyan kasi iikot ang kwento ko ngayon. Siguro mayroong mga nanghinayang sa inyo nung nalaman niyo na hindi ako nakapasok bilang Mr. Highschool. Mayroon din sigurong nagsabi na “buti nga sayo, tama lang sayo yan!”

Hindi man ako nakapasok bilang Mr. Highschool, sinasabi ko sa inyo, mas panalo pa ako sa mananalo sa patimpalak na yan. Hindi man ako nakakuha ng slot para sa event proper, nakapagbukas naman ako ng pinto ng maraming posibilidad para sa sarili ko. Ano yung pintuan na yun? Yun ang pintuan ng lakas ng loob at tiwala sa sarili.

Nagsimulang magbago ang lahat nung may nakilala akong batang babae habang ako’y pauwi galing sa audition. Tinanong niya ako kung anong oras na. Dahil suot ko naman yung relo na pinahiram ni Ginoong Damaso, sinagot ko siya ng “alas otso na ng gabi adeng, umuwi ka na sa inyo at baka hinahanapa ka na ng nanay mo.” Sa muli kong pagharap sa kanya, nagulat na lang ako na tumatakbo na ang batang babae. Minsan, kahit hindi natin kakilala ang isang tao, nagkakaroon tayo ng “sense of responsibility” sa kanila. Kaya naman dali dali kong sinundaan ang bata hanggang sa makita ko ang aking sarili na nasa isang makipot na eskinita. Sa sandaling iyon, ako naman ang kinabahan para sa sarili ko. Dahan dahan kong binagtas ang masikip na daan. Pagdating ko sa hangganan, nakita ko ang isang matandang lalaki na umiinom ng tsa’a.

“Naliligaw ka ba iho? Kung oo, halika’t umupo dito sa aking tabi. Samahan mo ako uminom. Mabuti ‘to sa iyong katawan” alok ng matanda.

“Opo, naliligaw ata ako. Maari niyo bang ituro sa akin ang daan?”

“Inumin mo muna ang laman ng tasa na ito bago ko sayo ituro” pilit niya.

Binilisan ko ang pag-inom ng tsa’a. Hindi ko na inalintana ang init nito sa kagustuhan na makauwi agad ng bahay.

“’Tang, naubos ko na po ung tsa’a. Maaari niyo na bang ituro sa akin ang daan?”

“’Tang? Nasan na ho kayo?”

Biglang nawala ang kasama kong matanda na kanina lang ay kakwentuhan ko pa. Nagsimula na akong kilabutan sa mga nangyayari. Masyado ng maraming nangyari ngayong araw! Gusto ko ng magpahinga! Kung walang magtuturo sa akin, ako na mismo ang maghahanap!

Sa sobrang pagod at dami ng iniisip, hindi ko na namalayan ang aking galit hanggang sa may nakasalubong akong lalaki na hindi ko naman kakilala.

“Ikaw! Tignan mo ang dinadaanan mo! Huwag kang haharang harang kung ayaw mong kainin kita ng buhay!” Bulalas ko sa kanya.

Napaupo ang kaharap kong lalaki. Kitang kita ang takot at lito sa kanyang mga mata.

“Anong sinasabi mo bata? Nasasapian ka ba ng masamang espiritu?”

Bata? Nasasapian? Anong nangyayari? Tila hindi ko alam ang aking mga sinasabi. Dahil sa aking pagkalito, sinimulan ko ang magtatakbo. Tumakbo ako ng tumakbo sa ilalim ng liwanag ng buwan.

*inhale*exhale*inhale*exhale*

Nung ako’y nahimasmasan, nagulat na lamang ako na nakatayo na pala ako sa harap ng aming bahay. Patay, anong oras na? Inabot na ako ng alas onse ng gabi sa daan.

Pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto, sinalubong ako ng malaking kamao ng aking ama.

*Blag!*Kablam!*Kaboom*

“Anong oras na! Bakit ngayon ka lang umuwi! Hindi mo ba alam na delikado sa daan! Panahon ng Martial Law anak, huhulihin ka nila! Papatayin ka nila! Kaya magingat ka naman!” sigaw ng nagngangalit kong tatay sa akin.

“Anong pinagsasabi niyo ‘tay? Hindi ko kayo maintindihan.”

“Anak, ilang beses ko bang sasabihin sayo na tigilan mo na ang pagsama sa mga rally? Delikado yan anak. Hindi mo dapat kinakalaban ang gobyerno.”

“Pero ‘tay..”

“Tama na, wag na nating pagusapan. Simula bukas, hindi ka lalabas ng bahay. Dito ka lang nang matigil ka sa kahibangan mo.”

Hindi ko alam kung bakit, pero ang sama ng loob ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod ako at kung ano ano ang naririnig ko? O dahil pakiramdam ko’y pinipigilan ako ng tatay ko sa pinaglalaban ko? Sa lagay na ‘to, hindi din ako makakatulog. Mabuti pang umalis na lang ako.

Sinimulan ko ang pag-iimpake ng aking mga gamit. Nilagay ko sa isang malaking bag ang aking mga sapatos, damit, jacket, teks, at poster ng Voltes V.

“Lalayas na ko sa pamamahay na ‘to! Hindi ako papayag na hanggang sa tahanan na ito ay pamumunuan kami ng diktaturya!”

“Tama na! Sobra na!”

“Boy, gising na. Hindi ito ang bahay niyo. Magtatrabaho na kasi kami kaya baka pwede kang umalis jan?”

Sino ang nagsasalita? Kaninong boses yun?

Dahan dahan akong bumangon at pilit na binubuksan ang mga namumugto kong mga mata.

“Naglayas ka ba sa inyo?” tanong sa akin ng manong na kaharap ko.

“Hindi po ako naglayas.” sagot ko sa kanya.

“Kung hindi ka naglayas, eh anong ginagawa mo dito sa talyer ko? Alam mo bata, hindi ako nagpapatira ng libre dito. Kung may gusto kang takasan, sige dumito ka muna. Pero pagtrabahuhan mo ang pagtira mo dito. Hangin na lang ang libre sa mundong ito.”

Sa ‘di malamang kadahilanan eh nanatili ako sa kanilang talyer. Mabuti ang pakikitungo nila sa akin. Walang panahon na hindi kami nagkasiyahan sa mumunting talyer na iyon. Madalas kaming magkantahan at magsayawan na akala mo e nasa pelikula kami ni John Travolta.

Isang araw, may dumating na isang estranghero. Nakasuot siya ng balabal at hood. Nung una’y kinabahan kami dahil baka kung anong gawin sa amin. Laking gulat naming nung binaba niya ang kanyang hood at ngumiti sa amin. Babae pala siya na ubod ng ganda!

“Natakot ko ba kayo? Pasensya na, ang lakas kasi ng ulan sa labas” paliwanag ng babae.

“Ah wala yun, ayos lang. Eto tiwalya, magpatuyo ka muna jan. Gusto mo ba ng maiinom?” alok ng aming boss.

“Maraming salamat. Siya nga pala, may mga gagawin ba kayo mamayang gabi? Gusto ko sana kayong imbitahan sa may teatro. Kung hindi niyo naitatanong, artista kasi ako dun. Sagot ko na ang entrance fee ninyo bilang kabayaran sa pagtulong niyo sa akin.” wika ng misteryosang babae.

Walang halong pagdadalawang isip at pagdududa, tinanggap namin ang kanyang alok.

Sinong magaakala na sa teatrong iyon magbabago ang aming tadhana?

Pumunta kami sa teatro upang panuorin ang isang musical. Bida dun yung naging bisita ni boss. Ang ganda pala ng boses ng babaeng yun. Nakaka-inlove. Habang nasa kalagitnaan ang programa, biglang namatay ang ilaw. Nag-panic lahat ng manunuod. Kanya kanyang tayo at hanap ng malalabasan. Ang iba nama’y naglabas ng kanilang lighter upang magsilbing ilaw. Okay na sana ang lahat ng biglang may boses na sumigaw galing sa kung saan.

“Hindi niyo ba naintindihan ang mga sinabi ko!”

“Marahil ay masyado kayong naguguluhan sa kung anong nangyayari dito. Alam kong magulo, pero sana ay nakilala niyo ang mga katauhan sa kwento kong ito. Sino ako? Ako si Pepe, artista ng teatrong ito!”

Ang Pag-ibig ni Pepe sa Panahong Kasalukuyan

Sa tanghalan, dun nga ba ako nabibilang?

Bagong umaga. Bagong simula.

“Ngayong araw na pala lalabas ang resulta ng Mr. Highschool. Nakapasa kaya ako? Sana hindi ako makapasa. Ano bang iniisip ko? Kung makapasok, eh di okay. Kung hindi, eh di okay lang din, pero sana makapasok.haha”

Ang aga aga kung ano anong pumapasok sa isip ko. Sabi ko nga kahapon, audition lang yun. Walang mawawala sa akin. Ang mahalaga sinubukan.

Pag dating ko sa eskwelahan, mukha namang normal lahat. Nandun pa din ung mga tambay na nagpapaunahan maubusan ng baga, nagpapabilisan uminom ng RC na kung sinong maunang magkaroon ng sakit sa sikmura eh talo.

“Kung hindi ako makakapasa sa audition, araw araw ay magiging normal na araw lang. Walang pinagkaiba sa kahapon, sa ngayon, at sa kinabukasan. Magiging repeatitive ang buhay, na kahit nakapikit ako pumasok eh magagawa ko pa din ang normal na routine. Ayoko ng ganto.”

Law of attraction na ‘to.

“BRO, ipasa mo naman ako sa audition kahit next screening lang please?”

Habang nagkaklase kami sa English, biglang may kumatok sa pintuan. Yung mga taga audition, eto na, moment of truth.

“Good morning ma’am, pwede po ba namin i-excuse sandali si Pepe?” tanong nung ate na naglilista ng mga pangalan kahapon.

“Can you say it in English please?” hirit ni Mrs. Chan. *Familiar ba? Aminin niyo, lahat ng naging English teacher niyo ayaw makipagusap ng Filipino. Haha*

“Can we excuse Pepe for a minute or two?” patol naman ni ate sa trip ni Mrs. Chan.

“Actually, we’re having our classes here. Since you interrupted my class already, why don’t you just enter and tell us what’s going on? And in English please” sabi ni Mrs. Chan *Infairness, ang taray ng datingan*

Sumunod naman si ate ng walang pagaalinlangan.

“Good morning guys! I know you’re all aware that we had an audition yesterday for this year’s Mr. Highschool.” bungad ni ate.

Sa isip ko, eto na. Moment of truth.

*drum rolls*

“We’re glad to tell you that your classmate Pepe is one of the participants who will advance to the next screening! Round of applause for Pepe please!” yaya ni ate sa mga kaklase.

Dahil hindi naman nga ako pansinin sa classroom, walang pumalakpak. Yung tenga ko siguro pumalakpak sa tuwa pero hindi ang mga kaklase ko.

“So Pepe, please meet us in the auditorium at 2pm. Thanks” paalala ni ate.

Matapos ang “intermission” number na yun sa klase ni Mrs. Chan, balik normal ang klase. Para bang wala silang narinig na kahit anong may kinalaman sa audition at sa akin. Okay lang, at least hindi ako mappressure. Tulad nga ng paulit ulit kong sinasabi, audition lang yun. Walang mawawala dahil ang mahalaga sinubukan.

Pero sino nga bang magaakala na dahil sa audition lang nay un e magsisimula pala na magbago ang lahat?

Dumating ang oras na alas dos. Habang naglalakad ako papunta sa auditorium e nakasalubong ko si Ginoong Damaso.

“Oh Pepe! Kamusta? Ano nangyari sa audition? Nakapasa ka ba?” tanong ni Ginoong Damaso.

“Opo sir, chambang nakapasok. Hehe”

“Osige, galingan mo. Pero alisin mo yang mga kung ano ano sa kamay mo. Ang dumi mo tignan.”

Oo nga pala, nakalimutan kong ikwento sa inyo na uso kasi ung “Buddha beads” nun eh. Yung bilog bilog na beads na bracelet na gawa sa parang kahoy.

“Alisin mo yan at isuot mo tong relo na ‘to para magmukha ka namang pormal kahit paano. Oh siya, balitaan mo na lang ako. Good luck Pepe!”

Hindi ko alam kung anong mararamdamdaman ko nung pinahiram ako ni Ginoong Damaso ng relo. Ang saya na kahit paano e sinusuportahan pala niya ko, sa kabila nang pangttrip niya sa akin. Pero ang lungkot, dahil sana yung tatay ko na lang yung gumawa nun para sa akin.

Pag dating ko sa Auditorium, nandun na lahat ng mga kalahok. Ako na lang pala ang kulang.

“Ok guys, kumpleto na pala kayo. Start na tayo ha.” Sabi nung emcee.

Ang bilis ng pacing, walang sabi sabi at panibagong rampa na naman. Pero sa pagkakataong ito, sa entablado kami maglalakad - sa ilalim ng spot light.

Aaminin ko, mas nakakakaba ang maglakad sa entablado. Ang hirap kumilos sa takot na isang maling galaw mo lang eh kita na agad ng lahat ng manunuod. Masyadong mataas ang entablado para sa ordinaryong bata na gaya ko. Pero, napakasarap sa pakiramdam ang tumayo sa harap ng maraming tao na lahat ng atensyon nila ay nasayo. Para bang kahit anong naisin ko ay magiging ako pag nakatayo ako sa entablado.

Eto na, ako na ang rarampa. Kung kahapon, nagmukha akong payaso sa pag gaya ko sa mga Mr. Pogi sa TV, ngayon, mas komportable na ako. Lumakad ako ng natural habang ang mga kamay ko’y pa-sway sway pa. Pagdating sa harapan, umikot ako gaya nung mga ginagawa ng totoong model. At syempre yung konting papungay ng mata na kunwari e may hinahanap ka sa audience kahit nasisilaw lang naman talaga sa ilaw. Ganto siguro yung pakiramdam ng mga taong tinatawag nila na para sa entablado.

Matapos rumampa ng huling kalahok, oras na para kunin naman ni Kiko ang center stage upang i-deklara ang mga uusad sa susunod na parte ng audition.

“Whew! Masyadong dikit ang laban para sa top 10 spots ng Mr. Highschool. Ang hirap mag decide kung sino ang mga makakasali sa event proper. Lahat kayo magagaling at deserving pero sampu lang ang makukuha. Ang mga mag-aadvance para sa event proper ay sina...”

*Lub*dub*lub*dub*

Huwag na kayong umasa, hindi ako nakapasok. Tulad nga ng sinasabi ko kanina pa, okay lang na hindi ako makapasok basta ang mahalaga eh sinubukan ko. Maaaring hindi nga ako nakapasok para sa Mr. Highschool, pero sa tingin ko ay nagbukas na ang pinto kung saan tinatawag ang pangalan ko para mag tanghal.

Ang Pag-ibi ni Pepe sa Panahong Kasalukuyan

Sa ilalim ng spot light

Matapos kong hindi makapasa sa Art Club, hindi ako tumigil sa paghanap ng ibang bagay na maaari at kaya kong gawin. Nanjan ung pagsubok ko sumali sa Computer Club kahit MS Word at pag gawa ng Word Art lang ang alam ko. Hindi din ako nagpapigil sa pagsali sa Science Club kahit anyong lupa at anyong tubig sa HEKASI lang ang baon ko. Syempre High School, hindi na tayo bata, kaya tama lang na tuklasin natin ang natatago nating potensyal.

Isang araw, habang nagtuturo ang guro naming si Ginoong Damaso, may pumasok na matangkad na lalaki, akala ko nga nung una artista e, bigla kasing nagtilian yung mga kaklase ko.

“Hello Guys, ako nga pala si Kiko, magkakaroon nga pala kami ng audition para sa Mr. High School. Baka meron sa inyong gustong sumubok, magkita kita lang tayo sa school grounds mamayang alas kwatro.”

“Tara punta tayo mamaya!” “Sige punta tayo mamaya!” “Taraaaaa!” – sabay sabay na hiyawan ng mga kaklase kong babae.

Akala mo sila ang mga sasali e. hahaha

Humupa lang ang kaguluhan sa aming mumunting palengke silid aralan nung umalis yung Kiko.

“Narinig niyo naman siguro ang paanyaya ni Kiko kanina. Ngayon, gusto kong mayroon tayong maipapadala bilang representative ng ating klase. Meron ba sa inyong mag vovolunteer?” wika ni Ginoong Damaso.

Kasunod ng pananahimik ng mga bibig ang palakas nang palakas na kabog ng aming dibdib sa takot na mai-volunteer ni Ginoong Damaso.

PS: Ano nga ba ang volunteer? Kung tatanungin mo ang diksyunaryo, ito yung mga tao na kusang iaalay ang sarili nila para gawin ang isang bagay na nais nila. Bida kids kumbaga. Pero ibang usapan na pag naghanap ng volunteer ang mga guro sa high school. Bakit? Dahil ang volunteer para kanila ay ang mga estudyante na kusang matuturo ng mga daliri nila.

Nakatitig si Ginoong Damaso sa lahat ng kalalakihan sa aming silid, animo’y nagmimini maynimo, at ang matuturo ang magiging volunteer ng aming klase.

*mini mini maynimo*mini mini maynimo*

Pumikit pa si sir habang namimili, para daw may thrill.

“IKAW! IKAW ANG VOLUNTEER!” sigaw ni sir.

Nagulat ang buong klase sabay hanap kung saan nakaturo si sir. Nagtaka ako kung bakit sa akin nakatingin ang buong klase habang nagngingisian. Sa pag aakala na nasa likod ko ang napili, tumingin ako ngayon sa aking likuran.

Sa aking pagharap, tumambad sa aking harapan ang puting puting pader ng aming silid aralan. Wala nga palang tao sa aking likuran dahil sa row 4 ako nakaupo. Patay na.

“Ok class, mayroon na tayong volunteer. Palakpakan natin ang matapang na si Pepe!”

“Tumayo ka naman Pepe! Ipakita mo naman ang iyong pasasalamat sa suporta ng iyong mga kamag-aral” pabirong sabi ni sir.

Tumayo naman ako bilang pag galang. Pero sa isip isip ko, ang saya niyong lahat dahil hindi kayo ang naituro.

“Salamat sa pag-vovolunteer mo Pepe, galingan mo ah” wika ni sir.

“Yes sir, I’ll do my best” napa English na lang ako sa sobrang kaba.

At ayun na nga, dumating ang oras na alas-kwatro. Nagpunta ako sa school grounds para sa audition. Dahil hindi naman ako pansinin sa klase, wala akong kasama sa audition. Kahit pakitang peklat lang na mga kamag-aral para suportahan ako kunwari e wala. Pero dahil napag tripan lang naman ako ni titser, e sige na lang.

Lumapit ako sa lamesa upang magpalista.

“Anong pangalan mo kuya?” tanong ni ate na naglilista.

“Ah, ako nga po pala si Pepe. Pers-chir po.”

“Ok Pepe, pila ka na dun kasama nung ibang kasali. Tatawagin namin kayo isa isa para rumampa” turo nung ate.

Naki linya ako sa mga kasali. Sa totoo lang, para akong naliligaw na bata sa audition na yun. Ang tatangkad ng mga kasama ko, matitipuno, at may kanya kanyang baon na fans club. Pati ata fans club ng Kathniel at ni Enrique Gil e andun na eh.

Isa isang rumampa ang mga kasali. Bawat kaway ng mga kalahok e siya namang tilian ng mga babaeng nanunuod at kanchaw ng mga meron.

Kabadong kabado ako habang hinihintay na tawagin ang pangalan ko. Nag aaway ang mga tropa ko sa tiyan na para bang ngayon nila na tripan lumabas isa isa. Nanlalamig ang mga palad ko. Gusto ko na tawagin lahat ng santong kilala ko para ipagdasal na matapos na ang mga sandaling iyon. Ngunit, nauna pang tawagin ang pangalan ko bago ako matawag ng santong tutulong sa akin.

“Next contestant, Pepe!” sigaw nung emcee.

Hindi ko alam ang gagawin ko. Bahala na.

Nag simula akong maglakad na parang wala lang. Yung lakad na parang excited lumabas ng class room kasi recess na. Mejo mabilis pero hindi halatang nagmamadali. Pag dating ko sa harap, sinabihan ako na gumawa ng pose. Shet! Wala akong maisip! Kinain ko na lang lahat ng hiya na meron ako. Nag posing ako gaya nung mga napapanuod ko sa Mr. Pogi sa tv.

*Turo dito*Papungay ng mata*Kindat*Repeat steps one, two, three*

Natapos din ang audition ko. Yun na siguro ang pinakamatinding kahihiyan na naexperience ko sa talambuhay ko bukod sa hindi ko napigilan ang rebolusyon ng tiyan ko nung kinder! Ay secret lang pala yun.

“Maraming salamat sa lahat ng nag audition. Pupuntahan na lang naming kayo sa mga classroom niyo pag nakapasa kayo para sa next screening. Good luck sa lahat ng sumali” wika ni Kiko, bilang pag tapos sa programa.

Habang pabalik sa classroom, hindi ko malaman kung bakit nababagabag ako.

“Audition lang yun, wala naman mawawala sa akin. Ayaw ko naman talaga nun.”

“Sana makapasok ako sa susunod na screening.”

“Sana hindi ako makapasa. Hassle eh. Nakakahiya.”

“Kung sakaling makapasok ako, baka naman para sa entablado talaga ako?”

Hindi ko alam, pero parang gusto ko na ayaw ko. Parang mga bagay sa buhay natin na gusto natin, pero okay lang na hindi natin makuha. Pero pag hindi natin nakuha, nanghihinayang tayo na sana e sinunggaban na natin nung may pagkakatapon pa.

Ang Pag-ibig ni Pepe sa Panahong Kasalukuyan

Ikalimang Yugto.

Si Pepe sa piling ni Luna.

Lumipas ang mga araw sa aking unang taon sa mataas na paaralan. Sa kabila ng aking paghihirap sa mga klaseng akademiko, nakahanap ako ng oras upang tanungin ang sarili ko - ano pa bang kaya mo? Ano pa ba ang pwede mong gawin para tumagal sa eskwelahan na to?

Aaminin ko, hindi talaga ako mahusay pagdating sa mga bagay na kailangan mong pag-isipan ng matagal. Nakita niyo naman yun sa sinapit ko sa klaseng Algebra.

Dahil dun, sinubukan kong sumali sa iba't ibang club sa school. Merong English Club, Filipino Club, TLE Club, Science Club, Math Club, wala ba ditong Night Club Art Club?

Naglakad lakad ako paikot ng eskwelahan ng makita ko ang dati kong kamag-aral nung elementarya.

"Hoy Tiago! Anong ginagawa mo dito?" tawag ko sa dating kaklase.

"Uy Pepe, kamusta na? Sasali ka din ba sa Art Club?" tanong ni Tiago sa akin.

Sa totoo lang, nung elementary akala ko walang talent to si Tiago. Kaya laking gulat ko na sasali siya sa Art Club. Bilang marunong naman akong gumuhit, sumali na din ako. Pumila kami at nag fill up ng form para maging member ng samahan ng mga tropa ni Juan Luna.

Pag pasok namin ni Tiago sa silid, binigyan kami ng tagabantay ng tag-isang papel at lapis. Inatasan kaming gumuhit na sunod sa temang "Aralin ang kasaysayan tungo sa kaunlaran at pagkakaisa".

*guhit dito, guhit don*kulay dito,kulay don*

Natapos ko ang aking obra na pinapakita si Dr. Jose P. Rizal na pinapaligiran ng mga magkakahawak kamay na tao na sumisimbolo ng pagkakaisa. Nilagyan ko din ng mga gusali bilang background para sa kaunlaran. Akala ko ako na ang pinaka magaling pero hindi.

Palihim kong sinulyapan ang gawa ni Tiago - ang kaibigan na akala ko'y walang alam. Ang ganda ng obra niya, gumamit siya ng oil pastel na itim na may halong kulay orange. Akala mo larawan na nasa mga salamin ng simbahan ang gawa niya. Ganon ka detalyado, ganon kaganda. Parang sampal sa mukha niyang sinabi na "hindi na ako ang dating Tiago na kilala mo".

Sa mga sandalilng iyon, tila naguhitan ng galit na kidlat ang blangko kong pag-iisip.

"Ito na siguro yung sinasabi ng mga bidang mahihirap sa mga pelikula. Yung babangon ako at dudurugin kita."

"Oo Tiago, hindi ka lang bumangon, hindi mo lang ako dinurog, kinain mo ng buong buo ang kompiyansa ko sa sarili ko. Wag ka mag-alala, hindi ako nagagalit sayo bagkus, nais kong magpasalamat. Nang dahil sa sampal mo, natauhan ako na hindi sa lahat ng pagkakataon tayo ang nasa ibabaw."

Sabi nga ng mga magulang natin, hindi dapat tayo tumitigil sa pagsusumikap para maabot ang mga mithiin natin dahil ang buhay ay parang gulong; minsan nasa ilalim, minsan nasa ibabaw.

Sa pagkakataong ito, tama nga ang sabi ng mga chismosa sa kanto namin.

"Daig ng masipag, ang magaling."